'”OTAN ΦΩΝΑΖΩ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙΣ…”

Θυμάστε τι λέγαμε όταν παίζαμε  παιδιά κρυφτό???  “όταν φωνάζω πορτοκάλι να κρύβεσαι και όταν φωνάζω μανταρίνι να βγαίνεις…” , Τότε ακόμα παίζαμε στους δρόμους ,κρυφτό, κουτσό , ποδήλατο…,με παρατσούκλια  για τον καθένα ένα μας.. Εμένα με έλεγαν  “”παπαρόνα””,γιατί κάποτε βλέποντας ένα πίνακα από το ανοικτό παράθυρο ενός σπιτιού , όπου είχαμε  αράξει για να ξαποστάσουμε ,και βγαίνοντας η ιδιοκτήτρια του σπιτιού από το παράθυρο για να μας πει να ησυχάσουμε, σκέφτηκα να την καλοπιάσω και κοιτάζοντας τον πίνακα της είπα!!!Τι ωραίες οι παπαρόνες σας, μπερδεύοντας από την ταραχή μου τις παπαρούνες με παπαρόνες…. Ε αυτό ήταν….  Έκτατε το όνομα μου ήταν αυτό!!!!
5 με 8 κάθε απόγευμα, μαζευόταν η συμμορία , αφού είχαμε ξεμπερδέψει με τα μαθήματα  του σχολείου, (Ούτε Αγγλικά-ούτε πιάνο-ούτε μπαλέτο ξέραμε ακόμα)…ευτυχώς,
Δυο παιδιά  από την παρέα ήταν οι ευνοούμενοι, είχαν  βλέπετε ποδήλατο, εκεί να δεις καλόπιασμα για να εξασφαλίσουμε και οι υπόλοιποι μια βόλτα στο τετράγωνο!!!!Μέχρι και τα αυτοκόλλητα μου από τις σοκολάτες kri-kri χάριζα για μια βόλτα, και κάθε χρόνο το γράμμα μου  στον Αι-Βασίλη  δύο πράγματα ζητούσε. : ένα  ποδήλατο με καλαθάκι μπροστά, και ένα  πικάπ.Θα μου πείτε τώρα, Πικ-απ κοριτσάκι 10 χρονών , τι ‘ήξερε????
Ήξερα πολλά… λόγω επαγγελματικής ιδιότητος του πατέρα μου… Μουσικός βλέπετε, σαξόφωνο ,κιθάρα,κλαρίνο , ,ήταν τα όργανα που ‘έπαιζε. . Οι  πρόβες της ορχήστρας στο σπίτι μας, μου εξασφάλιζε  προνόμια, αφού μάζευα την συμμορία έξω στην αυλή να παρακολουθούν……Κάποτε λοιπόν άκουσα στο ραδιόφωνο το quore matto – με τον Little Tony…ξετρελάθηκα… αγόρασα το δισκάκι ( το έχω ακόμα) και περίμενα κάποια στιγμή  να μου πάρουν και το πικάπ.   Κάποτε ήρθε και το πικάπ , ένα ωραίο ξύλινο κουτί που μέσα είχε ένα στρογγυλό δίσκο, και βελόνα εξωτερική που ‘έπρεπε  να τοποθετώ επάνω στο δισκάκι για να αρχίζει να παίζει… Η χαρά μου δεν περιγράφεται… αλλά υπήρχε ένα μικρό πρόβλημα… κάθε φορά που έβαζα το δισκάκι.. με τίναζε το ρεύμα..  Δεν το είπα ποτέ σε κανένα, από φόβο μη μου το πάρουν..
Δυο-τρία χρόνια αργότερα , ήρθε και το ποδήλατο, αλλά χωρίς καλαθάκι και φιόγκους ,γιατί έπρεπε να το μοιράζομαι με τον αδελφό μου . Τι να κάνω, το αποδέχτηκα….
Τώρα πια ήμουν και εγώ υπολογίσιμη στην παρέα!!!Με πικάπ και ποδήλατο…..  και είχαμε και μεγαλώσει πια, άρχισαν οι πρώτες συμπάθειες ανάμεσα μας..Από το κρυφτό και το κουτσό , περάσαμε στις ανταλλαγές σημειωμάτων(ραβασάκια) , στα πάρτι 4 με 8 , το αργότερο, βυσσινάδα πορτοκαλάδα, γκαζόζα και ξηρούς καρπούς… Και να Ο Christoffe με το Aline, Al Bano και Sole Mio, Rocky Roberts, Elvis Prisley,,,Bloues  και shake  και κάποια στιγμή ήρθε δειλά δειλά και το πρώτο φιλί….Βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε..να ζήσουμε  να χορτάσουμε .. ..τραβήξαμε ο καθένας τον δρόμο του… ,σπουδάσαμε, κάναμε οικογένειες,παιδιά ,πολλοί από μας και εγγόνια… κάποια πράγματα ξέφτισαν..αλλά η φράση'  “””Όταν φωνάζω πορτοκάλι……..”””είναι αυτή που  μας ενώνει, γιατί  σηματοδοτεί μια εποχή αθωότητας  , μιας εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί…
Χάριν αυτής της εποχής , σας κερνάω σήμερα ένα κέικ  μανταρίνι! ( η συνταγή αύριο)

και το Cuore Matto …….

quoree Matto

…